'Na de dood van Klara Militsj' gaat over een misgelopen liefde op het eerste gezicht, waaraan beide participanten ten onder gaan. De 26 jarige Jakov Aratov, een wat mensenschuwe jonge man met een zwakke gezondheid en die thuis studeert, wordt na de dood van zijn vader door zijn tante verzorgd. Op aandringen van zijn enige vriend gaat hij een keer mee naar een soiree, waar hij onbewust een sterke indruk maakt op een daar aanwezige jonge dame: de zangeres en toneelspeelster Klara Militsj. Enkele weken later bezoekt Aratov, wederom op aandringen van zijn vriend, een matinee waar Klara Militsj optreedt. Kort daarna ontvangt hij een verzoek van haar om elkaar te treffen, maar bij de ontmoeting reageert hij zo koel en hoogmoedig dat zij zich zwaar verontwaardigd en teleurgesteld uit de voeten maakt. Wanneer Aratov maanden later verneemt dat Klara zelfmoord heeft gepleegd en er een gerucht gaat dat een onbeantwoorde liefde haar tot deze vreselijke daad heeft gebracht, begint hij te geloven dat zij zich om hem heeft omgebracht. Hij gaat op onderzoek uit en raakt daarbij langzaam in de ban van een magische, zinsbegoochelende fascinatie voor haar, een grotere en meer onrustbarende fascinatie dan de levende Klara ooit had kunnen teweegbrengen.De grote Russische schrijver Ivan Toergenjev (1816-1883) schreef zijn laatste, en misschien wel zijn beroemdste, novelle 'Na de dood van Klara Militsj' naar aanleiding van de zelfmoord op het toneel van de operazangeres Eulalia Kadmina.

Cyriel Buysse (1859-1932) was een belangrijke Vlaamse naturalistische auteur. Behalve romans schreef hij verhalen, gedichten en toneel. Hij was medeoprichter van het toonaangevend tijdschrift 'Van Nu en Straks' en, samen met onder meer Louis Couperus, van het tijdschrift 'Groot Nederland'.Over zijn schrijven zei hij in een vraaggesprek met E. d'Oliveira:"Een bedoeling heb ik met mijn werken nooit gehad. Ik geloof werkelijk, dat er bij mij heel weinig achter zit. U moet mijn werk nemen zoals het is, zonder bijbedoeling. Wel getrokken uit dingen die om mij heen gebeurd zijn - ik zit hier midden in mijn onderwerpen - maar zonder de bedoeling om met het schrijven iets te bereiken. Ik geloof, dat op mij wel toepasselijk is de formule 'l'art pour l'art'. De mensen hebben er wel eens politieke bedoelingen in gezien. Eén ding is waar, ik ben helemaal niet een vriend van de klerikalen. Die hebben telkens veel aan mijn werk af te keuren gehad en van hen heb ik een geweldige tegenkanting ondervonden. Ik ben voor mijn globale werken in de ban geslagen. Mijn naam is om zo te zeggen in de ban."Over zijn debuutroman 'Het recht van de sterkste' in het bijzonder verklaarde hij in datzelfde gesprek:"'Het recht van de sterkste' is bepaaldelijk onder de invloed van Zola geschapen. Ik bedoel natuurlijk niet, dat ik geïmiteerd heb, maar wel dat het procedé, de visie van Zola, is toegepast op deze lui en deze toestanden. Ik voelde daar veel voor in die tijd, nu minder... Maar aan de wetenschappelijke tendens, bijvoorbeeld aan de kwestie van de herediteit, die bij Zola zo op de voorgrond treedt, hecht ik helemaal niet. Dat is mij veel te gewild. Wat ik mooi vind, dat is de gang die in zijn werk zit, het lyrisme in een boek als 'Germinal', de kolossale beweging van de massa's, het epos van een boek als 'l'Assommoir'."

De belangrijke symbolist Karel van de Woestijne (1878-1929) werd met de publicatie van zijn lyrisch debuut 'Het vader-huis' (1903) de vertolker van het decadente levensgevoel van het fin de siècle. In de bundel overheersen de weemoed om een verloren jeugd, de smart om het leven, de onzekerheid in de liefde, het doodsbesef en begeerte naar de dood; dit alles weergegeven in vormvaste, welluidende en rijk klinkende verzen met zinnen als: 'Het huis mijns vaders, waar de dagen trager waren'. De lyriek van Van de Woestijne is sterk autobiografisch. Zelf stelde hij 'Het vader-huis' voor als 'het boek van mijn poëtische ontroeringen, toen ik nog onder het ouderlijk dak woonde'.

De novelle 'Aan den weg der vreugde' is een semi-allegorische Italiëroman. De kleine roman gaat over de sanguische Italiaan Aldo, een gewezen legerarts, die in een hotel in een dorpje aan de voet van de Apennijnen nabij Lucca verblijft. Hij houdt ervan door het woud aldaar te zwerven en probeert met een fluitje hagedisjes te lokken en deze koudbloedige diertjes tam te maken. Op een dag verschijnt er een femme fragile uit Nederland, een jonge weduwe Emilia genaamd, ten tonele. Zij is naar het hotel gereisd om te kuren, en ook zij wordt door Aldo met het fluitje gelokt. Een hartstochtige relatie begint maar er ontstaat wrijving wanneer de melancholieke en jaloerse Noordelijke mentaliteit van Emilia botst met de Zuidelijke ongecompliceerde vrijheidsdrang van Aldo. Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc.

De 'Camera Obscura' is een verzameling van verhalen en schetsen waarvan de hoeveelheid bij de verschijning van nieuwere drukken langzaamaan is toegenomen. Wanneer men het over het geheel genomen over de 'Camera' heeft, denkt men echter vooral aan de verhalen 'Een onaangenaam mens in de Haarlemmerhout', 'De familie Stastok', 'Een oude kennis' en 'De familie Kegge'. Aan de overige verhalen en de kortere bijdragen wordt in het algemeen maar sporadisch aandacht besteed. In deze uitgave 'Verhalen uit de Camera Obscura' is de 'Camera' tot de kern van deze vier meest gewaardeerde verhalen teruggevoerd.Hildebrand is het pseudoniem waaronder schrijver, dichter en predikant Nicolaas Beets zijn bekendste werk de 'Camera Obscura' schreef, waarvan de eerste versie verscheen in 1839. Beets is geboren in Haarlem op 13 september 1814. Hij studeerde theologie in Leiden en promoveerde er in 1839. Van 1840 tot 1853 was hij predikant te Heemstede. In 1854 werd hij predikant in Utrecht, waar hij van 1874 tot 1884 hoogleraar in de theologie was. Hij is overleden in Utrecht op 13 maart 1903.

De indringende psychologisch-realistische familieroman 'Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...' is voor het eerst gepubliceerd in afleveringen van 'Groot Nederland' in 1905, de eerste boekuitgave verscheen in 1906. Indertijd werd de roman door de kritiek niet al te enthousiast ontvangen maar heden ten dage wordt de roman gezien als een onbetwist hoogtepunt in het oeuvre van Couperus en staat het hoog genoteerd in de Nederlandse literaire canon.Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc.

De modernistische roman 'Eva', voor het eerst gepubliceerd in 1927, is een uniek werk in de Nederlandse literatuur en wordt beschouwd als het meesterwerk van Carry van Bruggen. Deze modern gebleven, laatste roman van Van Bruggen is een openhartig autobiografisch portret dat in een met een fijnzinnig taalgevoel geschreven voortdurende gedachtestroom haar psychologische bewustwording en persoonlijke filosofische inzicht weerspiegelt.Carry van Bruggen (1881-1932), geboren als Carolina Lea de Haan, wordt beschouwd als een van de grote Nederlandse auteurs van haar tijd.

Over 'Verzen' schreef Herman Gorter (1864-1927) in 1895 in zijn dagboek: "Ik wilde het helste licht uit de taal slaan; want diep in het hart van de taal leeft een wit licht; hetzelfde witte licht, dat in vrouwenogen flonkert, en in hun ziel. Dit licht is de bron van het universum, en voor een dichter is het universum de taal. Dat licht moest ik vinden, in mijn leven en in mijn gedichten (dat is, als het goed is, hetzelfde), maar het kon niet, ik kon het niet: mijn kracht schoot te kort, of de taal schoot te kort, ik weet het niet. - Ik heb die verzen toch maar gepubliceerd."

'Minnebrieven', voor het eerst gepubliceerd in 1861, is een moeilijk te definiëren boek. Het zijn niet de liefdesbrieven van Multatuli zelf, het zijn zelfs geen liefdesbrieven als zodanig. Het is een vervolg op 'Max Havelaar', gegoten in de vorm van een brievenroman waarin verschillende onderwerpen en stijlfiguren worden gecombineerd en fictie en non-fictie door elkaar lopen. De brieven bevatten verhalen, vertellingen, geschiedenissen, sprookjes, ideeën, een gedicht en natuurlijk kritiek op koloniale wantoestanden in het voormalig Nederlands-Indië.Multatuli zelf schreef er tijdens het schrijven van het werk in een brief aan zijn toenmalige vrouw het volgende over: "Ik schryf myn minnebrieven, 't Lykt op niets. Ik zou moeite hebben je te zeggen wat het is. 't Is alles! Poesie, sarcasme, politiek, wellust, scherpte, logica, godsdienst, alles. "Willem Frederik Hermans noemt 'Minnebrieven' in zijn biografische werk 'De raadselachtige Multatuli' "een van de grilligste, wildste boeken die de Nederlandse literatuur rijk is."

Carry van Bruggens grote, meeslepende en indringende debuutroman uit het Joodse leven in het Nederland van het begin van de 20e eeuw, over de desintegratie van een orthodox-joods gezin na het overlijden van de moeder.De verlatene in de mooie en ontroerende roman is de vader die het geloof niet kan loslaten en hierdoor vervreemdt van zijn naar bevrijding uit het orthodox-joodse milieu snakkende kinderen en ze uiteindelijk verliest.Carry van Bruggen (1881-1932) wordt beschouwd als een van de grote Nederlandse auteurs van haar tijd.

H. (Hendrik) Marsman (1899-1940) was dichter, essayist en prozaïst. Hij overleed op veertigjarige leeftijd op 21 juni 1940 toen het schip de Berenice, waarop hij de oorlog in West-Europa trachtte te ontvluchten, in het Kanaal door een Duitse onderzeeër werd getorpedeerd. 'Verzamelde gedichten' is een in 1938 door Marsman zelf samengestelde compilatie van werk uit zijn eerder verschenen dichtbundels. Hierbij deelde hij zijn werk in in drie perioden die een goed beeld geven van de ontwikkeling van zijn poëzie. Na zijn dood is de bundel uitgebreid met zijn dichterlijke testament en magnum opus: het episch gedicht 'Tempel en kruis' uit 1939.

`De dood van mijn poes is niet alleen een aandoenlijk verhaal, het is ook in een aandoenlijke stijl geschreven, een onbevangen en liefkozende stijl, die blij uit de hand van de auteur glijd. Lodewijk van Deyssel omschreef de tederheid van het verhaal als volgt: `... welk een zilver-zuivere ziel en welk een strenge kunstkracht moet de man hebben, die zó van vuur en van ijs een hemelhoge graftempel weet te bouwen voor het dode zacht-kleine, klein-kleine, dat hij lief heeft gehad. Jac. van Looy (1855-1930) was schrijver en schilder. Als schrijver maakte hij deel uit van de beweging der Tachtigers. Als schilder wordt hij gerekend tot de Amsterdamse School. `De dood van mijn poes is voor het eerst verschenen in `De Nieuwe Gids; Jaargang 4 (1889). Voor deze uitgave is de spelling gemoderniseerd.