'Het fregatschip Johanna Maria' is ongetwijfeld een van de belangrijkste werken van Arthur van Schendel (1874-1946). Het is het ontroerende, in een kroniekachtige, realistische stijl geschreven, romantische verhaal van de levenslange, en tot een obsessie leidende, liefde van een zeeman voor een zeilschip.

'Het verboden rijk' van J. Slauerhoff (1898-1937) is een meesterlijk geschreven roman die niet alleen spannend is maar ook een compositorisch en stilistisch hoogtepunt uit de Nederlandse 20ste eeuwse letteren. Het verboden rijk, China, is het toneel van de roman waarin de lotgevallen worden beschreven van de 16de eeuwse Portugese dichter Luís Vaz de Camões die schipbreuk lijdt onderweg naar Macau en een 20ste eeuwse Ierse marconist die het slachtoffer wordt van zeerovers.

'Een zwerver verliefd' van Arthur van Schendel (1874-1946) is een meesterwerk van vloeiend ritmisch, poëtisch proza en een parel van de Nederlandse neoromantische literatuur. De roman speelt in de late middeleeuwen en gaat over de zwerver Tamalone, die een stille, noodlottige liefde opvat voor Mevena, die zelf verliefd is op de soldaat Rogier, die weer een vriend is van de zwerver.

Fokel Alvema is een Huysmans-lezende Friese freule die dood en verderf zaait aan de Amsterdamse grachten. Een femme fatale die doet denken aan Léonie uit De stille kracht (1900). Fokel werd bij verschijnen in 1898 vrijwel unaniem gekraakt door de kritiek: men vond het immoreel en te veel op Couperus lijken. En dat was géén aanbeveling. Maar Fokel is een bijzondere roman, alleen al omdat het een van de zéér weinige Nederlandse decadentistische romans is. Curieus is dat Van Loghem in zijn tijd een zeer gerespecteerd figuur was. Zijn lange, sentimentele en veelgelezen gedichten die hij, als Fiore della Neve, publiceerde werden echter weggehoond door de Tachtigers. Van Loghems proza was ook aanzienlijk interessanter maar is, mede door dat Tachtigers-oordeel, volstrekt vergeten en antiquarisch niet meer te vinden. Zo ook Fokel dat, zoals een criticus het noemde, een boek is 'waaraan een mens met gezonde denkbeelden niets heeft!' De criticus had natuurlijk gelijk, alle kunst is immers sowieso bepaald nutteloos. Wie echter eens 'rondom Couperus' wil lezen en op zoek is naar wat anders dan grauw realisme en arbeidersleed doet er goed aan Fokel ter hand te nemen. Fokel is het eerste deel in de reeks Rondom Couperus, waarin door Louis Couperus bewonderde en beïnvloede of anderszins aan Couperus verwante literaire teksten van rond 1900 zullen worden uitgegeven. De reeks wordt verzorgd door fin-de-siècle-kenner Sander Bink van rond1900.nl.

'De stille kracht' is een zogenaamde Indische roman en gaat over de tegenstelling Oost-West. De roman speelt zich af in Laboewangi op Java. De resident aldaar, Otto van Oudijck, vertegenwoordigt het westen als de kolonisator en overheerser van het oosten. Maar deze Van Oudijck, een sympathiek mens die het goed meent en hard werkt, begrijp het land niet, hij heeft geen oog voor de cultuur, hij benadert de zaken rationeel, voelt niet de mystiek. Daarnaast is Van Oudijck ook blind voor wat er gebeurt in zijn gezin, zijn vrouw heeft diverse affaires, waaronder met Van Oudijcks zoon uit een eerder huwelijk. Dit gedrag van zijn vrouw en de omstandigheid dat Van Oudijck zich, rationeel en consequent als hij is, genoodzaakt ziet een zich liederlijk gedragende regent te moeten ontslaan, beginnen er zich raadselachtige verschijnselen voor te doen waar Van Oudijck geen grip op krijgt. Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc.

'Psyche' is een modern symbolisch sprookje en een geniaal geschreven meesterwerkje van Louis Couperus, waar het schrijfplezier van afspat.Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc.

'Na de dood van Klara Militsj' gaat over een misgelopen liefde op het eerste gezicht, waaraan beide participanten ten onder gaan. De 26 jarige Jakov Aratov, een wat mensenschuwe jonge man met een zwakke gezondheid en die thuis studeert, wordt na de dood van zijn vader door zijn tante verzorgd. Op aandringen van zijn enige vriend gaat hij een keer mee naar een soiree, waar hij onbewust een sterke indruk maakt op een daar aanwezige jonge dame: de zangeres en toneelspeelster Klara Militsj. Enkele weken later bezoekt Aratov, wederom op aandringen van zijn vriend, een matinee waar Klara Militsj optreedt. Kort daarna ontvangt hij een verzoek van haar om elkaar te treffen, maar bij de ontmoeting reageert hij zo koel en hoogmoedig dat zij zich zwaar verontwaardigd en teleurgesteld uit de voeten maakt. Wanneer Aratov maanden later verneemt dat Klara zelfmoord heeft gepleegd en er een gerucht gaat dat een onbeantwoorde liefde haar tot deze vreselijke daad heeft gebracht, begint hij te geloven dat zij zich om hem heeft omgebracht. Hij gaat op onderzoek uit en raakt daarbij langzaam in de ban van een magische, zinsbegoochelende fascinatie voor haar, een grotere en meer onrustbarende fascinatie dan de levende Klara ooit had kunnen teweegbrengen.De grote Russische schrijver Ivan Toergenjev (1816-1883) schreef zijn laatste, en misschien wel zijn beroemdste, novelle 'Na de dood van Klara Militsj' naar aanleiding van de zelfmoord op het toneel van de operazangeres Eulalia Kadmina.

Cyriel Buysse (1859-1932) was een belangrijke Vlaamse naturalistische auteur. Behalve romans schreef hij verhalen, gedichten en toneel. Hij was medeoprichter van het toonaangevend tijdschrift 'Van Nu en Straks' en, samen met onder meer Louis Couperus, van het tijdschrift 'Groot Nederland'.Over zijn schrijven zei hij in een vraaggesprek met E. d'Oliveira:"Een bedoeling heb ik met mijn werken nooit gehad. Ik geloof werkelijk, dat er bij mij heel weinig achter zit. U moet mijn werk nemen zoals het is, zonder bijbedoeling. Wel getrokken uit dingen die om mij heen gebeurd zijn - ik zit hier midden in mijn onderwerpen - maar zonder de bedoeling om met het schrijven iets te bereiken. Ik geloof, dat op mij wel toepasselijk is de formule 'l'art pour l'art'. De mensen hebben er wel eens politieke bedoelingen in gezien. Eén ding is waar, ik ben helemaal niet een vriend van de klerikalen. Die hebben telkens veel aan mijn werk af te keuren gehad en van hen heb ik een geweldige tegenkanting ondervonden. Ik ben voor mijn globale werken in de ban geslagen. Mijn naam is om zo te zeggen in de ban."Over zijn debuutroman 'Het recht van de sterkste' in het bijzonder verklaarde hij in datzelfde gesprek:"'Het recht van de sterkste' is bepaaldelijk onder de invloed van Zola geschapen. Ik bedoel natuurlijk niet, dat ik geïmiteerd heb, maar wel dat het procedé, de visie van Zola, is toegepast op deze lui en deze toestanden. Ik voelde daar veel voor in die tijd, nu minder... Maar aan de wetenschappelijke tendens, bijvoorbeeld aan de kwestie van de herediteit, die bij Zola zo op de voorgrond treedt, hecht ik helemaal niet. Dat is mij veel te gewild. Wat ik mooi vind, dat is de gang die in zijn werk zit, het lyrisme in een boek als 'Germinal', de kolossale beweging van de massa's, het epos van een boek als 'l'Assommoir'."

De belangrijke symbolist Karel van de Woestijne (1878-1929) werd met de publicatie van zijn lyrisch debuut 'Het vader-huis' (1903) de vertolker van het decadente levensgevoel van het fin de siècle. In de bundel overheersen de weemoed om een verloren jeugd, de smart om het leven, de onzekerheid in de liefde, het doodsbesef en begeerte naar de dood; dit alles weergegeven in vormvaste, welluidende en rijk klinkende verzen met zinnen als: 'Het huis mijns vaders, waar de dagen trager waren'. De lyriek van Van de Woestijne is sterk autobiografisch. Zelf stelde hij 'Het vader-huis' voor als 'het boek van mijn poëtische ontroeringen, toen ik nog onder het ouderlijk dak woonde'.

De novelle 'Aan den weg der vreugde' is een semi-allegorische Italiëroman. De kleine roman gaat over de sanguische Italiaan Aldo, een gewezen legerarts, die in een hotel in een dorpje aan de voet van de Apennijnen nabij Lucca verblijft. Hij houdt ervan door het woud aldaar te zwerven en probeert met een fluitje hagedisjes te lokken en deze koudbloedige diertjes tam te maken. Op een dag verschijnt er een femme fragile uit Nederland, een jonge weduwe Emilia genaamd, ten tonele. Zij is naar het hotel gereisd om te kuren, en ook zij wordt door Aldo met het fluitje gelokt. Een hartstochtige relatie begint maar er ontstaat wrijving wanneer de melancholieke en jaloerse Noordelijke mentaliteit van Emilia botst met de Zuidelijke ongecompliceerde vrijheidsdrang van Aldo. Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc.

De 'Camera Obscura' is een verzameling van verhalen en schetsen waarvan de hoeveelheid bij de verschijning van nieuwere drukken langzaamaan is toegenomen. Wanneer men het over het geheel genomen over de 'Camera' heeft, denkt men echter vooral aan de verhalen 'Een onaangenaam mens in de Haarlemmerhout', 'De familie Stastok', 'Een oude kennis' en 'De familie Kegge'. Aan de overige verhalen en de kortere bijdragen wordt in het algemeen maar sporadisch aandacht besteed. In deze uitgave 'Verhalen uit de Camera Obscura' is de 'Camera' tot de kern van deze vier meest gewaardeerde verhalen teruggevoerd.Hildebrand is het pseudoniem waaronder schrijver, dichter en predikant Nicolaas Beets zijn bekendste werk de 'Camera Obscura' schreef, waarvan de eerste versie verscheen in 1839. Beets is geboren in Haarlem op 13 september 1814. Hij studeerde theologie in Leiden en promoveerde er in 1839. Van 1840 tot 1853 was hij predikant te Heemstede. In 1854 werd hij predikant in Utrecht, waar hij van 1874 tot 1884 hoogleraar in de theologie was. Hij is overleden in Utrecht op 13 maart 1903.

De indringende psychologisch-realistische familieroman 'Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...' is voor het eerst gepubliceerd in afleveringen van 'Groot Nederland' in 1905, de eerste boekuitgave verscheen in 1906. Indertijd werd de roman door de kritiek niet al te enthousiast ontvangen maar heden ten dage wordt de roman gezien als een onbetwist hoogtepunt in het oeuvre van Couperus en staat het hoog genoteerd in de Nederlandse literaire canon.Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc.